logo

Okienko Liryczne

W „okienku lirycznym”, które będzie emitowane w radiu „Wilno” każdą sobotę, przedstawimy uwadze Państwa sylwetki współczesnych twórców poezji wileńskiej, zaprezentujemy ich twórczość. Usłyszycie Państwo relacje o twórczości autorów wileńskich jak też zagranicznych, w których twórczości Wilno i Wileńszczyzna zajmuje wiele miejsca.

„Poezja dzisiaj” – miniantologia współczesnych prac poetyckich

Okienko Liryczne

Pragnąc zapoznać się i być na bieżąco z twórczością poetów polskich jak też i międzynarodowych, w tym poetów z Wileńszczyzny piszących wiersze w języku polskim, warto sięgnąć po cyklicznie okazujące się egzemplarze pisma „Poezja dzisiaj”, które się ukazuje w Warszawie i dociera do Czytelników w wielu zakątkach świata.

Przeglądanie i zapoznanie się z treścią tego pisma daje możliwość zapoznania się ze współczesnymi twórcami strof poetyckich napisanych w dobie obecnej w języku polskim, jak też z twórczością autorów zagranicznych – międzynarodowych oraz utalentowanych literacko osób przebywających tymczasowo na emigracji.

Na łamach „Poezji dzisiaj” w każdym numerze, bez wyjątku, Czytelnik znajduje wielowachlarzowy kalejdoskop literacko-poetycki wielu znanych i rozpoznawalnych autorów, jak też początkujących literatów, którzy chętnie korzystają z możliwości zaprezentowania swoich najnowszych utworów nadsyłając je w celu publikacji do redakcji pisma.

W 2009 roku „Poezja dzisiaj” otrzymała nagrodę od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Od 1998 do 2022 roku redaktorem naczelnym oraz wydawcą pisma był śp. Aleksander Nawrocki, poeta, pisarz, tłumacz i główny organizator ważnych dla kultury międzynarodowych literacko-muzycznych imprez: Światowego Dnia Poezji UNESCO oraz Festiwalu Poezji Słowiańskiej. Nie wolno pominąć również faktu, że w urzeczywistnianiu prac organizatorskich jak i redakcyjnych aktywnie uczestniczyła śp. Barbara Nawrocka z domu Jurkowska, poetka, fotograf, a prywatnie jego małżonka.

Ostatnio ukazał się 153. numer pisma, który poświęcony jest pamięci Aleksandra Nawrockiego – redaktora naczelnego „Poezji dzisiaj”.

Opracowania wyżej wspomnianego numeru dokonali: Jan Rychner, poeta i pisarz oraz córki Barbary i Aleksandra Nawrockich: Aneta Nawrocka- Łabęda i Dorota Mazowiecka.

Aleksander Nawrocki – poeta, pisarz, tłumacz, organizator, gorliwy promotor poezji i literatury polskiej

Okienko Liryczne
Aleksander Nawrocki – poeta, pisarz, tłumacz, organizator, gorliwy promotor poezji i literatury polskiej

Aleksander Nawrocki urodził się w 1940 roku, zmarł w wieku 82 lat, w bieżącym roku (2022 r.), zostawiając w spadku dla polskiego literackiego środowiska pismo „Poezja dzisiaj”, Światowy Dzień Poezji w Polsce i na Wileńszczyźnie oraz Festiwal Poezji Słowiańskiej.

Poeta, pisarz, tłumacz, organizator i pomysłodawca wielu imprez literacko-muzycznych jest znany w Polsce, w wielu krajach za granicą, w tym na Litwie, na Wileńszczyźnie.

Aleksander Nawrocki był absolwentem filologii polskiej, węgierskiej i etnografii na Uniwersytecie Warszawskim. Studia pogłębiał również za granicą.

Jako pierwszy w świecie w 1967 r. obronił pracę magisterską o poezji Czesława Miłosza, a jako poeta debiutował w 1965 r. w tygodniku „Kultura”.

W 1966 r. wydał zbiorek wierszy pt. „Rdzawe owoce” i zdobył uznanie u krytyków.

Jest autorem 15 zbiorów wierszy oraz 2 tomów opowiadań, powieści o swoich przeżyciach pt. „Cień jego anioła”. Wydał książkę o szamanizmie syberyjskim oraz książkę reportażową o powstaniu węgierskim w 1956 r. pt.: „Jak zamordowano Imre Nagya”. A jako tłumacz przekładał m.in. poezję słowiańską, węgierską i fińską na język polski.

W 1992 roku został właścicielem Wydawnictwa Książkowego IbiS, a w 1998 – redaktorem naczelnym pisma „Poezja dzisiaj”. Pismo obecnie trafia do bibliotek 20 państw poza granicami Polski.

Śp. Aleksander Nawrocki znany jest także jako autor i wydawca 3-tomowego, 1800-stronicowego dzieła literackiego „Poezja Polska – Antologia Tysiąclecia”, w której zamieszczono twórczość 275 poetów, w tym z Wileńszczyzny.

W 2000 roku zapoczątkował i został głównym organizatorem Światowych Dni Poezji pod patronatem Polskiego Komitetu ds. UNESCO.

W 2000 roku  Aleksander Nawrocki otrzymał od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Złoty Krzyż Zasługi.

Z inicjatywy śp. Nawrockiego w 2008 roku zaistniał w Warszawie Międzynarodowy Festiwal Poezji Słowiańskiej, celem którego jest promowanie literatury narodów słowiańskich.

Za twórczość własną oraz za upowszechnianie poezji słowiańskiej w tymże roku, 2008, Aleksandrowi Nawrockiemu przyznano Międzynarodową Nagrodę Poetów, ale jest to tylko jedna z wielu nagród, którymi w ciągu życia honorowano zmarłego w br. poetę, pisarza, gorliwego organizatora, redaktora naczelnego i wydawcę pisma „Poezja dzisiaj”.

W 2009 roku za wydawanie „Poezji dzisiaj”, w której ukazywała się i dotychczas się ukazuje twórczość literacka znakomitych poetów, wydawców, eseistów i tłumaczy z różnych zakątków świata, w tym przebywających na emigracji Polaków, o wielkim dorobku literackim oraz nietuzinkowych zasługach w upowszechnianiu polskiej literatury za granicą, Aleksander Nawrocki został nagrodzony przez ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Kolejne lata działalności twórczej i organizacyjnej przyniosły Aleksandrowi Nawrockiemu jeszcze wiele odznaczeń i nagród nadawanych przez prezydentów, ministerstwa i organizacje kulturalne w różnych krajach świata.

Eugenia Adamkiewicz i jej najpiękniejsza ludzka potrzeba – zrozumienie świata

Okienko Liryczne

Twórczość poetycka Eugenii Adamkiewicz, urodzonej w 1916 r. w miejscowości Kulwie, w powiecie kowieńskim, to samoistnie płynące z głębi serca wiersze-refleksje, które pisała w języku ojczystym – polskim. W mowie, której ją nauczyła matka, bo matka przekazała twórczyni umiejętność pisania i czytania po polsku.

W tamte już odległe czasy pani Eugenia ukończyła cztery oddziały szkoły litewskiej w Kulwiach, następnie sześć oddziałów szkoły w Datnowie, po ukończeniu tych szkół był jeszcze kurs rolniczy, po ukończeniu którego w 1930 roku zamieszkała w miejscowości Urniaże. Tej miejscowości poświęciła wiele swoich wierszy.

W ciągu całego życia pani Eugenia Adamkiewicz nieustannie, bezinteresownie i nie na pokaz walczyła o polskość, polski pacierz i polski śpiew, jak też w języku ojczystym w ciągu całego życia pisała wiersze. Nie licząc się z szybko upływającym czasem, według słów samej autorki, „wędrowała każdego dnia z trudną codziennością ku Polsce”, z modlitwą i nadziejami.

W 2006 roku Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Białymstoku wydał tomik jej wierszy pod tytułem „ Wiersze znad Datnówki”.Wyboru wierszy dokonał oraz notą opatrzył Jan Leończyk, poeta, prozaik, tłumacz i publicysta – wieloletni Dyrektor Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Białymstoku, a później Książnicy Podlaskiej im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku. Niestety już nie żyjący, 23 listopada 2021 roku, po długiej i wyczerpującej chorobie, odszedł do Pana.

W nocie zamiast wstępu Jan Leończyk zamieścił fragment ze swego „Zapiśnika”, w którym opisuje spotkanie z „Ciocią Gienią”, czyli Eugenią Adamkiewicz, niezwykłą, pełną werwy, mimo solidnego wieku, oraz życzliwości do ludzi Osobą.

Andrzej Zujewicz i jego muzyczne fascynacje

Okienko Liryczne
Andrzej Zujewicz i jego muzyczne fascynacje

Andrzej Zujewicz jest wilnianinem, absolwentem Konserwatorium im. Tałłata-Kelpszy oraz Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru, muzykiem dążącym do perfekcji, komponujący i wykonujący własne utwory, jak też słynne kompozycje muzyczne wielu innych, a często zagranicznych, znanych autorów.

Muzyk urodził się w Wilnie, jednakże wraz z rodzicami jakiś czas mieszkał też w rejonie olickim w miejscowości Santaika. Później zaś były Ejszyszki w rejonie solecznickim, gdzie ukończył naraz dwie szkoły – Ejszyską Szkołę Średnią oraz Ejszyską Szkołę Muzyczną. W szkole muzycznej uczył się gry na fortepianie. Jednakże zauroczony grą na gitarze ejszyskich Romów, zmienił obrany wcześniej kierunek muzyczny, a ściślej instrument – fortepian na gitarę akustyczną.

Po ukończeniu Szkoły Muzycznej w Ejszyszkach ukończył Konserwatorium im. Tałłata Kelpszy w Wilnie, a następnie Litewską Akademię Muzyki i Teatru, gdzie kontynuował oswajanie techniki gry i możliwości dźwiękowych ulubionego, strunowego instrumentu aż został wytrawnym gitarzystą wirtuozem.

Będąc studentem trzeciego roku na wyższej szkole muzycznej zaciekawił się również jazzem. W dniu dzisiejszym ten styl muzyczny zajmuje w repertuarze koncertowym Andrzeja Zujewicza także sporo miejsca.

Poza muzyką ciekawi go także poezja. W br. artysta wziął udział w Festiwalu Muzyki i Poezji „Lira Syrokomli” w Borejkowszczyźnie, oczarowując publiczność nietuzinkowym artyzmem.

W najbliższym czasie muzyk planuje zaprezentować swoje zdolności artystyczne przed publicznością w Domu Kultury Polskiej w Wilnie.

Wspomnienia o śp. Jelenie Garliauskienė, niemenczyńskiej poetce, poszukującej raju na Ziemi

Okienko Liryczne

Śp. Jelena Garliauskienė z domu Aleksandrowicz, poetka i fotograf-amator, wieloletni pedagog w Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie w rejonie wileńskim, urodziła się i wychowała nieopodal Solecznik we wsi Czużekompie (Čiužiakampis) w rejonie solecznickim. Natomiast swoje dojrzałe, chociaż bardzo krótkie lata życia spędziła w mieście Niemenczyn.

Wiersze pisała w języku polskim oraz w języku litewskim, pięknie radząc sobie w każdym z nich. Uczestniczyła w wielu imprezach literackich, w tym w ramach obchodów Światowego Dnia Poezji na Wileńszczyźnie pod patronatem UNESCO jak i w międzynarodowych projektach realizowanych w celu promowania lokalnej twórczości literackiej.

W swoim biogramie, który zamieściła poetka w debiutanckim zbiorku pt. „Jausmų gėlė” – „Kwiat uczuć”, wydanym w 2005 roku przy wsparciu finansowym Starostwa miasta Niemenczyn oraz Związków Zawodowych Pracowników Oświaty, m.in. napisała: „Kolebką mego dzieciństwa jest wieś Czużekompie w rejonie solecznickim. Byłam tam ukochanym dzieckiem przez swoich rodziców, dziadków, ciotek, wujków, sąsiadów i nauczycieli…

…Jestem szczęśliwa, gdyż cieszę się każdą chwilą życia i chcę ją uwiecznić w wierszu albo na zdjęciu.

Piszę, fotografuję…

Inną kolebką mego życia jest miasto Niemenczyn w rejonie wileńskim. Kocham ten zakątek Litwy za barwy losu, które dają mi natchnienie do twórczości…

…Najszczęśliwszy dzień – narodziny syna.

Wydanie tej książeczki również jest dla mnie bardzo znaczącym wydarzeniem.

Największymi marzeniami są – napisanie dużo wierszy i doczekanie się wnucząt”.

W 2008 roku ukazał się kolejny, napisany w języku litewskim tomik pt. „Ties Nemenčia” – „W stronę Nemenczy”. Swój drugi tomik Jelena Garliauskienė zadedykowała 1000-leciu nazewnictwa Litwy. W zbiorku poza wierszami oraz zdjęciami autorka zamieszcza odręcznie napisaną notatkę, kontynuując fakty z własnego życiorysu w taki sposób, jakby reasumując dotychczasowe własne osiągnięcia i pragnienia:

„W mieście nad Niemenczą mieszkam od 1977 roku. Pracuję nauczycielką języka litewskiego w Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie.

Dwa zamiłowania – poezja i fotografia – niczym skrzydła podnoszą mnie, abym mogła więcej ogarnąć dobroci, serdeczności, miłości… Przecież tego i szukam całe życie, szukam raju na ziemi…”.

Najczęściej źródłem natchnienia do twórczości Jeleny Garlaiuskienė były uczucia i przyroda.

Kilka wierszy Jeleny Garliauskienė zostały zamieszczone w trójjęzycznej antologii „Susitikimai- Sustreczy-Spotkania”.

Natomiast sześć lat temu, w dwa lata po śmierci poetki staraniami grona kolegów i koleżanek z pracy oraz syna Waldemara Garliauskisa, został wydany tomik jej wierszy napisanych w języku polskim pt.: „ Szukam raju na Ziemi”.

O nieodżałowanej, przedwcześnie zmarłej poetce, poza krewnymi i bliskimi, dotychczas pamięta Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie, w którym jako nauczycielka języka litewskiego przepracowała kilka dziesięcioleci. W Gimnazjum odbywają się wieczorki literackie, podczas których recytowane są wiersze poetki, są wyeksponowane fotografie jej autorstwa, jest także nakręcony filmik upamiętniający życie oraz twórczość utalentowanej autorki.

Wiaczesław Zienkiewicz – bard wileński, tłumacz i historyk

Okienko Liryczne
Wiaczesław Zienkiewicz – bard wileński, tłumacz i historyk

Wiaczesław Zienkiewicz urodził się i mieszka w rejonie wileńskim. Jest nauczycielem historii w Gimnazjum w Rukojniach oraz w Szkole Podstawowej w Szumsku. Jednakże już od szeregu lat pisze wiersze.

W 2018 roku ukazał się jego debiutancki tomik pt. „Wśród kwiatów zimnych gwiazd”. Autor uwielbia pracę ze słowem, a jako historyk z zawodu, ostatnio swoją twórczość ukierunkowuje w stronę dziejów historycznych, które miały miejsce na Wileńszczyźnie i w jej okolicach. Należy oczekiwać, że wkrótce ukażą się kolejne zbiorki poetyckie tego autora.

Twórczość Zienkiewicza już została załączona do treści kilku antologii, w tym wydanej w Mrągowie, w Polsce.

W wolnym czasie fotografuje i układa krzyżówki. Krzyżówki zwykle są zamieszczane na łamach pism rosyjskojęzycznych, ukazujących się na Litwie.

Przed kilkoma laty Wiaczesław Zienkiewicz odkrył w sobie zdolność do przekładania wierszy, jak też prozy, z języka litewskiego, białoruskiego i rosyjskiego na język polski. Ponadto lubi śpiewać i gra na gitarze akustycznej, jednakże, obecnie z powodu przyczyn zdrowotnych coraz rzadziej popisuje się zdolnościami muzycznymi przed publicznością. Popisy muzykującego poety – barda dotąd zawsze były mile widziane na świętach – festiwalach muzyki i słowa.

Józef Szostakowski – perfekcyjny autor współczesnej wileńskiej poezji

Okienko Liryczne
Józef Szostakowski – perfekcyjny autor współczesnej wileńskiej poezji

Józef Szostakowski, wileński poeta, prozaik i naukowiec urodził się 1 lipca 1953 roku w miejscowości Lubieliszki, po litewsku nazwa brzmi: Liubeliškės, w rejonie wileńskim. Po spędzonym w rodzimej miejscowości dzieciństwie wyjechał do Wilna na studia i mieszka w stolicy do dziś.

Jako poeta zadebiutował w roku 1992 tomikiem wierszy „Nie ucz się domu”, a dwa lata później ukazały się kolejne dwa tomiki „Czerwone gile” oraz „Wiersze z listów”.

Jednakże zainteresowania bardzo treściwego i owocnego wileńskiego autora są podzielone między zajęciami literackimi a pracą naukową.

W 2001 roku na Uniwersytecie Warszawskim Józef Szostakowski obronił pracę doktorską na temat prasy polskiej i polskojęzycznej ukazującej się na Litwie, uzyskując stopień doktora nauk humanistycznych.

W latach – 2002 – 2016 pracował jako wykładowca literatury staropolskiej i epoki oświecenia w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym później przemianowanym w Wileński Uniwersytet Pedagogiczny.

Jest autorem wielu prac naukowych oraz naukowo popularnych.

W dorobku niestrudzonego poety, pisarza i naukowca jest wiele nieprzeciętnych pozycji książkowych jak np. przewodnik literacki „Wilno i okolice”, który ukazał się w 2012 roku.

Ponadto kunszt pisarski Józefa Szostakowskiego uzupełniają również edycje wydane prozą, jak np. „Podwileńskie bajanie” – legendy, podania, bajki z okolic Wilna, książka została wydana w 2017 roku.

Po kilku latach, bo w 2020 roku ukazała się książka „Dawne Wilno w tyglu kultur”, którą wileński autor poświęcił pamięci swoich śp. Rodziców.

Jednakże nie jest to całokształt prac, którym poświęca wrażliwy utrwalacz głębszych przeżyć i refleksji połączonych z powstającą na terenach Wileńszczyzny polskojęzyczną literaturą, poeta, prozaik i naukowiec.

Od kilkudziesięciu lat jako redaktor prowadzi stronę literacką „Pegaz”, chociaż, niestety, ostatnie lata „Pegaz” ukazuje się jedynie w wersji internetowej. W „Pegazie” znajdują wiele miejsca debiuty młodych autorów, jak też dojrzalszych twórców wileńskich strof poetyckich.

W 2013 roku znawca literatury solidnie przyczynił się do wydania trójjęzycznej antologii „Susitikimai-Sustreczy-Spotkania”, która powstała w ramach międzynarodowego projektu „Dwa kraje – wspólna kultura i historia”.

Ponadto z inicjatywy i za pośrednictwem tego dokładnego obserwatora życia kulturalnego Wileńszczyzny w 2016 r. światło dzienne ujrzała antologia wierszy młodych twórców pt. „W zakolu Wilii”. wyboru wierszy oraz redakcji zawartej treści dokonał właśnie dr nauk humanistycznych Józef Szostakowski.

Z pewnością nie jest to cały wykaz prac pisarskich jak i naukowych dokonanych przez poetę i naukowca dra Józefa Szostakowskiego.

Konstatacją tego faktu jest ukazanie się w br. zbiorku wierszy pt. „Muszla pełna morza”, w którym poeta w bardzo delikatny, łagodny i współczesny sposób pisze o rzeczach bardzo ważnych w życiu każdego człowieka. Są nimi: narodziny, miłość i śmierć.

Poetyckie uniesienia i dorobek twórczy Władysławy Kursevičienė z domu Orszewskiej

Okienko Liryczne
Poetyckie uniesienia i dorobek twórczy Władysławy Kursevičienė z domu Orszewskiej

Władysława Kursevičienė z domu Orszewska, poetka, prozaik i tłumacz z zawodu jest pedagogiem.

Urodziła się we wsi Uliczeły, w rejonie szyrwinckim. Po ukończeniu Wileńskiej Szkoły Pedagogicznej została skierowana do pracy w  Dowgirdziszkach, miejscowości znajdującej się w rejonie trockim. Pracowała tu jako pedagog, a następnie jako dyrektor Dowgirdziskiej Szkoły Dziewięcioletniej aż do czasu przejścia na emeryturę. Jednakże mimo tego, że praca pedagogiczna oraz stanowisko kierownika placówki edukacyjnej pochłaniy wiele czasu i energii, udawało się pani Władysławie odnaleźć także czas na własną twórczość.

Poetka pisze wiersze oraz prozę w języku polskim i w języku litewskim.

Autorka jest członkinią Klubu Literackiego „Strėva” w Elektrenai oraz międzynarodowej gildii Związku Litewskich Pisarzy Niezależnych.

Dotychczas wydała cztery zbiorki poetyckie. W 2010 r. ukazał się tomik w języku polskim „Ścieżka przez życie” i w 2021 r. ukazała się kolejna edycja, tym razem w dwujęzycznej, polsko-litewskiej, wersji pt. „Przez pryzmat czasu” – „Pro laiko prizmę”. Natomiast najnowszy zbiorek poprzedziły inne wydania. W 2013 roku autorka wydała tomik – „Manęs minioje neieškokite” („Nie szukajcie mnie w tłumie”) oraz w 2019 tomik – „Po visatos kupolu” („Pod kopułą wszechświata”). Oba tomiki są napisane w języku litewskim.

Ponadto wiersze pani Władysławy ukazały się także w kilku antologiach, w tym wydanej w Słupsku w 2020 roku pt. „Wykroję sobie kawałek nieba”. Niektóre wiersze wywodzącej się z rejonu szyrwinckiego, a obecnie mieszkającej w rejonie trockim autorki, zostały piosenkami. M.in. autorką muzyki do słów pani Władysławy jest rodzona siostra poetki – Stefania Tomaszun, wieloletnia kierowniczka zespołu działającego w rejonie szyrwinckim „Czerwone Maki”.

W dobie obecnej całokształt dorobku literackiego Władysławy Kursevičienė stanowią również książki wspomnieniowe – „Daugirdiškės” oraz „Byliśmy. Jesteśmy. Będziemy”.

Bynajmniej, nie jest to całość prac połączonych z literaturą autorstwa Władysławy Kursevičienė. Autorka poezji i prozy słynie również jako tłumacz. Przekłada polską i rosyjską poezję na język litewski oraz litewską i rosyjską na język polski. Dotychczas przetłumaczyła z języka litewskiego na polski tomik poetycki „Wieczny krąg” i książkę aforyzmów „Sztrychy” litewskiego autora Jonasa Laurinavičiusa. Natomiast z języka polskiego na litewski przełożyła książkę wspomnieniową Janiny Szumskiej-Wojdyło pt. „Opowieść rodzinna”.

„Okienko Liryczne” poświęcone pamięci poety i naukowca Aleksandra Sokołowskiego

Okienko Liryczne

Aleksander Sokołowski urodził się 26 lutego 1935 roku w miejscowości Nielidziszki w rejonie wileńskim. Ukończył Miednicką Szkołę Średnią, następnie Wileński Instytut Nauczycielski i Szawelski Instytut Pedagogiczny. Pracował na stanowiskach dyrektora szkoły, następnie wizytatora szkół w rejonie wileńskim.

Był wykładowcą na Wileńskim Uniwersytecie Pedagogicznym oraz na Uniwersitas Studiorum Polona Vilnensis w Wilnie.

Pedagog, poeta i naukowiec zmarł 30 czerwca br. w wieku 87 lat. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Miednikach, nieopodal rodzimej miejscowości.

Autor wileński, Aleksander Sokołowski, za życia zaliczył 30 publikacji naukowych, książki z dziedziny pedagogiki i monografii. Wydał dziewięć tomików poetyckich: „Iskrzące się drzewo”, „Wiatraki historii”, „Kolce losu”, „Kontrasty”, „Podanie o zwrot ziemi”, „Dzierżawa”, „Pszczoły i ludzie”, „Umykające chwile”, „Maraton miłości. Erotyki”.

Był jednym z założycieli oraz niezmiennym aż do śmierci prezesem Republikańskiego Stowarzyszenia Literatów Polskich, powstałego w 2009 roku, a jako naukowiec należał do Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy, był również członkiem Związku Polaków Litwy, należał do Związku Pisarzy Litwy oraz Związku Literatów Polskich.

Wiersze autorstwa poety znalazły się w kilku antologiach, m.in.: „Sponad Wilii cichych fal”, „W stronę Wilna”, „Antologia Tysiąclecia” oraz w innych zbiorowych wydaniach.

W 2004 r. na IV Światowym Dniu Poezji w Warszawie pod patronatem UNESCO otrzymał nagrodę literacką.

„Kawalerski Krzyż Zasługi”, którym został odznaczony w 2021 roku, podsumował wieloletnią działalność społeczną śp. Aleksandra Sokołowskiego.

Natomiast jego pasją nade wszystko było pszczelarstwo, które uprawiał aż do śmierci na odzyskanej ojcowiźnie. Na podstawie obserwacji życia i zachowania się pszczół napisał tomik wierszy pt. „Pszczeli samorząd”.

Aleksander Śnieżko, wileński poeta, autor tekstów wielu piosenek oraz tłumacz, który w ciągu 20 lat był niezawodnym pomocnikiem w działaniach organizacyjnych zmarłego wieloletniego prezesa, najpierw Sekcji Polskich Literatów przy Związku Pisarzy Litwy, a następnie z oddaniem wspierał go w pracach na rzecz Republikańskiego Stowarzyszenia Literatów Polskich, o śp. Aleksandrze Sokołowskim powiedział, że „był łamaczem lodów”, mając tu na uwadze twardy charakter zmarłego oraz jego dążenia do osiągania celów, które pragnął natychmiast urzeczywistniać.

Wspomnienia o śp. poecie Aleksandrze Sokołowskim Okienko Liryczne uzupełnia prezentacją zbiorku „Maraton miłości”. Erotyki.

Treść zbiorku wskazuje na to, że, jak zaznacza Andrzej Dębkowski, polski poeta, krytyk literacki i wydawca, nie jest do końca książką o miłości, a podtytuł Erotyki to tylko pewien rodzaj emocjonalnego zaufania sobie i bliskości życia w zgodzie z naturą”. Reasumując krytyk konstatuje, że „miłosne uniesienia są tylko i wyłącznie odniesieniem do stanu duszy i tęsknotą za pewnym stanem umysłu, w jakim znaleźć się może każdy z nas.”

Wywiad z Aleksandrem Śnieżką – ludowym poetą Wileńszczyzny

Okienko Liryczne
Wywiad z Aleksandrem Śnieżką – ludowym poetą Wileńszczyzny

„Okienko Liryczne” z kolejnym gościem programu – Aleksandrem Śnieżką, wilnianinem, który jest jednym z najbardziej popularnych oraz owocnych autorów Wileńszczyzny. Aleksander Śnieżko jest poetą i autorem tekstów piosenek, wykonywanych przez kapele oraz zespoły działające w dobie obecnej na Ziemi Wileńskiej. Poeta ostatnio zasłynął również jako tłumacz poezji.

Jego przekład wierszy na język polski wielkiego rosyjskiego poety Siergieja Jesienina, który niedawno się ukazał, można zaliczyć do prac literackich zasługujących na uwagę. Wybór wierszy, który stanowi treść edycji jest zatytułowany „Mój Jesienin”. Książka została wydana w Polsce, z której treścią w niniejszym „Okienku Lirycznym” będzie możliwość się zapoznać z ust samego autora przekładu – Aleksandra Śnieżki.

Jako tłumacz poeta zadebiutował już przed kilkoma laty przekładając poezję znanego rosyjskiego poety Władimira Wysockiego na język polski. Wybór przełożonych wierszy nosi tytuł „Płonące żagle”.

Aleksander Śnieżko to empatyczny i pozytywnie nastawiony do życia autor, który w rymach opisuje świat według własnego odczucia. Dotychczas wydał czternaście zbiorków poetyckich, w tym dla dzieci i dla dorosłych o tematyce lirycznej i patriotycznej jak też religijnej.

Twórczość Aleksandra Śnieżki obecna jest też w kilku antologiach, w tym wydanych w Polsce.

Ambitny i pracowity autor już za młodu wykazywał się niezwykłą perfekcją. Świadczą o tym odznaczenia, wśród nich Srebrny Medal za bardzo dobrą naukę, pracę i wzorowe zachowanie, który otrzymał w 1963 r. Był też najlepszym w swoim zawodzie w latach pracy w zakładzie „Wilma”.

W 2009 r. od władz Rzeczypospolitej Polskiej otrzymał odznakę honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej. Natomiast w 2019 r. od prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – Złoty Krzyż Zasługi.

Sam poeta zapewnia, że ma jeszcze kilkadziesiąt rozmaitych dyplomów, podziękowań i wyróżnień za udział w konkursach i innych imprezach poetyckich, a optymistycznie nastawiony do przyszłości unikatowy Aleksander Śnieżko spodziewa się, że lista nagród jeszcze ostatecznie nie jest zamknięta…