Wiaczesław Zienkiewicz urodził się i mieszka w rejonie wileńskim. Jest nauczycielem historii w Gimnazjum w Rukojniach oraz w Szkole Podstawowej w Szumsku. Jednakże już od szeregu lat pisze wiersze.
W 2018 roku ukazał się jego debiutancki tomik pt. „Wśród kwiatów zimnych gwiazd”. Autor uwielbia pracę ze słowem, a jako historyk z zawodu, ostatnio swoją twórczość ukierunkowuje w stronę dziejów historycznych, które miały miejsce na Wileńszczyźnie i w jej okolicach. Należy oczekiwać, że wkrótce ukażą się kolejne zbiorki poetyckie tego autora.
Twórczość Zienkiewicza już została załączona do treści kilku antologii, w tym wydanej w Mrągowie, w Polsce.
W wolnym czasie fotografuje i układa krzyżówki. Krzyżówki zwykle są zamieszczane na łamach pism rosyjskojęzycznych, ukazujących się na Litwie.
Przed kilkoma laty Wiaczesław Zienkiewicz odkrył w sobie zdolność do przekładania wierszy, jak też prozy, z języka litewskiego, białoruskiego i rosyjskiego na język polski. Ponadto lubi śpiewać i gra na gitarze akustycznej, jednakże, obecnie z powodu przyczyn zdrowotnych coraz rzadziej popisuje się zdolnościami muzycznymi przed publicznością. Popisy muzykującego poety – barda dotąd zawsze były mile widziane na świętach – festiwalach muzyki i słowa.
Józef Szostakowski, wileński poeta, prozaik i naukowiec urodził się 1 lipca 1953 roku w miejscowości Lubieliszki, po litewsku nazwa brzmi: Liubeliškės, w rejonie wileńskim. Po spędzonym w rodzimej miejscowości dzieciństwie wyjechał do Wilna na studia i mieszka w stolicy do dziś.
Jako poeta zadebiutował w roku 1992 tomikiem wierszy „Nie ucz się domu”, a dwa lata później ukazały się kolejne dwa tomiki „Czerwone gile” oraz „Wiersze z listów”.
Jednakże zainteresowania bardzo treściwego i owocnego wileńskiego autora są podzielone między zajęciami literackimi a pracą naukową.
W 2001 roku na Uniwersytecie Warszawskim Józef Szostakowski obronił pracę doktorską na temat prasy polskiej i polskojęzycznej ukazującej się na Litwie, uzyskując stopień doktora nauk humanistycznych.
W latach – 2002 – 2016 pracował jako wykładowca literatury staropolskiej i epoki oświecenia w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym później przemianowanym w Wileński Uniwersytet Pedagogiczny.
Jest autorem wielu prac naukowych oraz naukowo popularnych.
W dorobku niestrudzonego poety, pisarza i naukowca jest wiele nieprzeciętnych pozycji książkowych jak np. przewodnik literacki „Wilno i okolice”, który ukazał się w 2012 roku.
Ponadto kunszt pisarski Józefa Szostakowskiego uzupełniają również edycje wydane prozą, jak np. „Podwileńskie bajanie” – legendy, podania, bajki z okolic Wilna, książka została wydana w 2017 roku.
Po kilku latach, bo w 2020 roku ukazała się książka „Dawne Wilno w tyglu kultur”, którą wileński autor poświęcił pamięci swoich śp. Rodziców.
Jednakże nie jest to całokształt prac, którym poświęca wrażliwy utrwalacz głębszych przeżyć i refleksji połączonych z powstającą na terenach Wileńszczyzny polskojęzyczną literaturą, poeta, prozaik i naukowiec.
Od kilkudziesięciu lat jako redaktor prowadzi stronę literacką „Pegaz”, chociaż, niestety, ostatnie lata „Pegaz” ukazuje się jedynie w wersji internetowej. W „Pegazie” znajdują wiele miejsca debiuty młodych autorów, jak też dojrzalszych twórców wileńskich strof poetyckich.
W 2013 roku znawca literatury solidnie przyczynił się do wydania trójjęzycznej antologii „Susitikimai-Sustreczy-Spotkania”, która powstała w ramach międzynarodowego projektu „Dwa kraje – wspólna kultura i historia”.
Ponadto z inicjatywy i za pośrednictwem tego dokładnego obserwatora życia kulturalnego Wileńszczyzny w 2016 r. światło dzienne ujrzała antologia wierszy młodych twórców pt. „W zakolu Wilii”. wyboru wierszy oraz redakcji zawartej treści dokonał właśnie dr nauk humanistycznych Józef Szostakowski.
Z pewnością nie jest to cały wykaz prac pisarskich jak i naukowych dokonanych przez poetę i naukowca dra Józefa Szostakowskiego.
Konstatacją tego faktu jest ukazanie się w br. zbiorku wierszy pt. „Muszla pełna morza”, w którym poeta w bardzo delikatny, łagodny i współczesny sposób pisze o rzeczach bardzo ważnych w życiu każdego człowieka. Są nimi: narodziny, miłość i śmierć.
Władysława Kursevičienė z domu Orszewska, poetka, prozaik i tłumacz z zawodu jest pedagogiem.
Urodziła się we wsi Uliczeły, w rejonie szyrwinckim. Po ukończeniu Wileńskiej Szkoły Pedagogicznej została skierowana do pracy w Dowgirdziszkach, miejscowości znajdującej się w rejonie trockim. Pracowała tu jako pedagog, a następnie jako dyrektor Dowgirdziskiej Szkoły Dziewięcioletniej aż do czasu przejścia na emeryturę. Jednakże mimo tego, że praca pedagogiczna oraz stanowisko kierownika placówki edukacyjnej pochłaniy wiele czasu i energii, udawało się pani Władysławie odnaleźć także czas na własną twórczość.
Poetka pisze wiersze oraz prozę w języku polskim i w języku litewskim.
Autorka jest członkinią Klubu Literackiego „Strėva” w Elektrenai oraz międzynarodowej gildii Związku Litewskich Pisarzy Niezależnych.
Dotychczas wydała cztery zbiorki poetyckie. W 2010 r. ukazał się tomik w języku polskim „Ścieżka przez życie” i w 2021 r. ukazała się kolejna edycja, tym razem w dwujęzycznej, polsko-litewskiej, wersji pt. „Przez pryzmat czasu” – „Pro laiko prizmę”. Natomiast najnowszy zbiorek poprzedziły inne wydania. W 2013 roku autorka wydała tomik – „Manęs minioje neieškokite” („Nie szukajcie mnie w tłumie”) oraz w 2019 tomik – „Po visatos kupolu” („Pod kopułą wszechświata”). Oba tomiki są napisane w języku litewskim.
Ponadto wiersze pani Władysławy ukazały się także w kilku antologiach, w tym wydanej w Słupsku w 2020 roku pt. „Wykroję sobie kawałek nieba”. Niektóre wiersze wywodzącej się z rejonu szyrwinckiego, a obecnie mieszkającej w rejonie trockim autorki, zostały piosenkami. M.in. autorką muzyki do słów pani Władysławy jest rodzona siostra poetki – Stefania Tomaszun, wieloletnia kierowniczka zespołu działającego w rejonie szyrwinckim „Czerwone Maki”.
W dobie obecnej całokształt dorobku literackiego Władysławy Kursevičienė stanowią również książki wspomnieniowe – „Daugirdiškės” oraz „Byliśmy. Jesteśmy. Będziemy”.
Bynajmniej, nie jest to całość prac połączonych z literaturą autorstwa Władysławy Kursevičienė. Autorka poezji i prozy słynie również jako tłumacz. Przekłada polską i rosyjską poezję na język litewski oraz litewską i rosyjską na język polski. Dotychczas przetłumaczyła z języka litewskiego na polski tomik poetycki „Wieczny krąg” i książkę aforyzmów „Sztrychy” litewskiego autora Jonasa Laurinavičiusa. Natomiast z języka polskiego na litewski przełożyła książkę wspomnieniową Janiny Szumskiej-Wojdyło pt. „Opowieść rodzinna”.
Aleksander Sokołowski urodził się 26 lutego 1935 roku w miejscowości Nielidziszki w rejonie wileńskim. Ukończył Miednicką Szkołę Średnią, następnie Wileński Instytut Nauczycielski i Szawelski Instytut Pedagogiczny. Pracował na stanowiskach dyrektora szkoły, następnie wizytatora szkół w rejonie wileńskim.
Był wykładowcą na Wileńskim Uniwersytecie Pedagogicznym oraz na Uniwersitas Studiorum Polona Vilnensis w Wilnie.
Pedagog, poeta i naukowiec zmarł 30 czerwca br. w wieku 87 lat. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Miednikach, nieopodal rodzimej miejscowości.
Autor wileński, Aleksander Sokołowski, za życia zaliczył 30 publikacji naukowych, książki z dziedziny pedagogiki i monografii. Wydał dziewięć tomików poetyckich: „Iskrzące się drzewo”, „Wiatraki historii”, „Kolce losu”, „Kontrasty”, „Podanie o zwrot ziemi”, „Dzierżawa”, „Pszczoły i ludzie”, „Umykające chwile”, „Maraton miłości. Erotyki”.
Był jednym z założycieli oraz niezmiennym aż do śmierci prezesem Republikańskiego Stowarzyszenia Literatów Polskich, powstałego w 2009 roku, a jako naukowiec należał do Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy, był również członkiem Związku Polaków Litwy, należał do Związku Pisarzy Litwy oraz Związku Literatów Polskich.
Wiersze autorstwa poety znalazły się w kilku antologiach, m.in.: „Sponad Wilii cichych fal”, „W stronę Wilna”, „Antologia Tysiąclecia” oraz w innych zbiorowych wydaniach.
W 2004 r. na IV Światowym Dniu Poezji w Warszawie pod patronatem UNESCO otrzymał nagrodę literacką.
„Kawalerski Krzyż Zasługi”, którym został odznaczony w 2021 roku, podsumował wieloletnią działalność społeczną śp. Aleksandra Sokołowskiego.
Natomiast jego pasją nade wszystko było pszczelarstwo, które uprawiał aż do śmierci na odzyskanej ojcowiźnie. Na podstawie obserwacji życia i zachowania się pszczół napisał tomik wierszy pt. „Pszczeli samorząd”.
Aleksander Śnieżko, wileński poeta, autor tekstów wielu piosenek oraz tłumacz, który w ciągu 20 lat był niezawodnym pomocnikiem w działaniach organizacyjnych zmarłego wieloletniego prezesa, najpierw Sekcji Polskich Literatów przy Związku Pisarzy Litwy, a następnie z oddaniem wspierał go w pracach na rzecz Republikańskiego Stowarzyszenia Literatów Polskich, o śp. Aleksandrze Sokołowskim powiedział, że „był łamaczem lodów”, mając tu na uwadze twardy charakter zmarłego oraz jego dążenia do osiągania celów, które pragnął natychmiast urzeczywistniać.
Treść zbiorku wskazuje na to, że, jak zaznacza Andrzej Dębkowski, polski poeta, krytyk literacki i wydawca, nie jest do końca książką o miłości, a podtytuł Erotyki to tylko pewien rodzaj emocjonalnego zaufania sobie i bliskości życia w zgodzie z naturą”. Reasumując krytyk konstatuje, że „miłosne uniesienia są tylko i wyłącznie odniesieniem do stanu duszy i tęsknotą za pewnym stanem umysłu, w jakim znaleźć się może każdy z nas.”
