„Moja poezja to jest noc księżycowa, wielkie uspokojenie…”
Polski poeta Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie, a zmarł 6 grudnia 1953 również w Warszawie. Był synem Konstantego Gałczyńskiego, z zawodu technika kolejowego i Wandy Cecylii z Łopuszyńskich – córki właściciela restauracji. W Warszawie przyszły poeta spędził swoje dzieciństwo i młodość.
W 1912 roku, być może pragnąc pójść w ślady ojca, Gałczyński rozpoczął naukę w Szkole Technicznej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej.
Po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodzicami ewakuowany z Warszawy i w latach 1914 –1918 mieszkał w Moskwie, tudzież uczęszczał do Szkoły Komitetu Polskiego.
W Moskwie napisał swoje pierwsze wiersze, a po powrocie do Warszawy rozpoczął studiowanie filologii angielskiej i klasycznej.
Swoje pierwsze próby poetyckie i prozatorskie drukował w szkolnym piśmie założonym przez siebie w 1918 roku. W 1919 roku napisał swój pierwszy wiersz – „Do Alarune”.
Natomiast w prasie jego debiut literacki nastąpił dopiero w 1923 roku. W tymże roku poeta zdał maturę.
Był związany z grupą poetycką „Kwadryga” oraz pismami satyrycznymi i politycznymi stolicy, należał do bohemy artystycznej.
Jego utwory publikowały także inne pisma społeczno-literackie.
W 1925 roku Gałczyński został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Reduty Juliusza Osterwy. W kolejnym 1926 roku rozpoczął pisanie powieści satyrycznej „Porfirion Osiełek” , a w 1929 zakończył.
W 1930 roku Konstanty Ildefons Gałczyński poślubił Natalię Awałow.
W latach 1931–1933 poeta przebywał w Berlinie na stanowisku attaché kulturalnego, gdzie powstały kolejne utwory: „Trzej królowie”, „Książka o mojej żonie” oraz „Muzeum Williamsa”. W 1933 roku twórczość poety uzupełniła się w „Bal u Salomona”.
W latach 1934–1936 Gałczyńscy mieszkali w Wilnie, na Zarzeczu, w domu przy ulicy Młynowej 2 (obecnie Malūnų g. 2).
Podczas pobytu w Wilnie Gałczyński nawiązał współpracę z radiem, gdzie wspólnie z Teodorem Bujnickim prowadził audycję satyryczną „Kukułka Wileńska” . Ponadto miał także własny program radiowy „Kwadrans dla ponurych”.
W Wilnie Gałczyński wszedł w krąg twórców wileńskich i nawiązał nowe znajomości, m. in. z Witoldem Hulewiczem, Tadeuszem Łopalewskim, Teodorem Bujnickim, Jerzym Zagórskim i Aleksandrem Rymkiewiczem.
W 1934 roku dom Gałczyńskich odwiedziła sławna Hanka Ordonówna. W Wilnie poeta napisał wiele utworów, wśród nich: „Inge Bartsch”, „Śpij, wujaszku”, „Młynek do kawy”, „Buty szewca Szymona”, „Szafirowa romanca”, „Pardon, ZSRR”.
Także w Wilnie Gałczyńskim w 1936 roku urodziła się córka – Kira.
W bardzo wielu utworach Gałczyński nawiązuje do autentycznej atmosfery Wilna oraz śladów, jakie pozostały w mieście Gedymina po Adamie Mickiewiczu.
Po pobycie w Wilnie, w 1936 roku Gałczyńscy wrócili do Warszawy i zamieszkali w dzielnicy Anin. W mieście swego urodzenia poeta napisał i opublikował wiele utworów, wśród których wiersz „Skumbrie w tomacie”, ” Bal zakochanych” i wiele innych.