logo

Okienko Liryczne

W „okienku lirycznym”, które będzie emitowane w radiu „Wilno” każdą sobotę, przedstawimy uwadze Państwa sylwetki współczesnych twórców poezji wileńskiej, zaprezentujemy ich twórczość. Usłyszycie Państwo relacje o twórczości autorów wileńskich jak też zagranicznych, w których twórczości Wilno i Wileńszczyzna zajmuje wiele miejsca.

Wspomnienia o poetce – śp. Barbarze Jurkowskiej-Nawrockiej

Okienko Liryczne

Dobiega końca listopad – miesiąc, w którym, jak to od dawna się przyjęło, wspomina się i modli za dusze zmarłych. Dla wielu ziemian wraz ze śmiercią lata niebytu zaczynają odliczać czas zacierając ślady ich obecności na Ziemi, jednakże częściowo nie dotyczy to poetów. Nieżyjący poeci, ilekroć wspomina się o ich twórczości, są obecni wśród żywych, gdyż swoimi przemyśleniami oraz inspiracjami zachęcają i angażują do relacji z nimi. Tak się dzieje, gdy bierze się do rąk tomiki z ich wierszami…

W 2017 roku podczas obchodów Światowego Dnia Poezji UNESCO w Wilnie gościli poeci z Polski na czele z głównym organizatorem międzynarodowego przedsięwzięcia – Aleksandrem Nawrockim. W gronie poetów przybyłych do Wilna była także Barbara Jurkowska-Nawrocka, która zaprezentowała miłośnikom poezji na Wileńszczyźnie swoje najnowsze wiersze…

Natomiast w dobie obecnej, możemy o tym tylko wspominać.

Wspominając śp. Barbarę Jurkowską-Nawrocką – poetkę, fotografa, pedagoga i etyka, współorganizatora Światowych Dni Poezji UNESCO, Festiwalu Poezji Słowiańskiej oraz współtwórczyni i redaktora pisma „Poezja dzisiaj”. Należy zaznaczyć, że dla wielu ludzi, którzy byli z nią zaprzyjaźnieni, pozostała w pamięci jako „biały anioł mieszkający na Ziemi”. Jej ego promieniowało zawsze ciepłem, zrozumieniem i życzliwością dla wszystkich ludzi.

Poetka przyszła na świat w jednej z najstarszych wsi Mazowsza – w Grudusku. Natomiast jej dorosłe, dojrzałe życie, włącznie aż do śmierci, przebiegało w Warszawie.

Niezwykle pracowita i obowiązkowa, osiągała sukcesy zawodowe i twórcze, wspólnie z mężem wychowała dwie wspaniałe córki, cieszyła się obcowaniem z naturą, zachwycała się szumem fal morskich, a najpiękniejsze obrazki utrwalała na zdjęciach.

Wydała dwa tomy wierszy: w 1992 roku ukazały się pt. „Powroty”, a w 2011 roku – w języku polskim i angielskim – zbiór „Obrazy morza”, zilustrowany fotografiami jej autorstwa.

Wiersze poetki były publikowane w wielu antologiach w Bułgarii, Niemczech, Rosji, Rumunii, Wielkiej Brytanii oraz w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

XV Festiwal Poezji Słowiańskiej – przyjazne spotkanie współczesnych autorów

Okienko Liryczne

XV Festiwal Poezji Słowiańskiej odbył się w październiku w Warszawie. W festiwalu, jak i co roku, poza polskimi, krajowymi autorami wzięło udział wielu poetów międzynarodowych – zagranicznych przedstawicieli współczesnej, słowiańskiej poezji, w tym także nie zabrakło i polskich autorów z Litwy.

W ramach wielodniowej imprezy odbywały się spotkania w bibliotekach i w domach kultury, m.in. w Domu Kultury w Żyrardowie, w bibliotece w Piasecznie, jak też odbyły się wycieczki do miejsc ważnych dla polskiego środowiska literackiego.

Podczas spotkań z miłośnikami poezji brzmiały najnowsze wiersze współczesnych autorów krajowych oraz zagranicznych.

Tym razem w festiwalu wzięli udział i swoją twórczość zaprezentowali poeci, członkowie Klubu Literackiego „Nasza Twórczość”, działającego przy Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska”. Prezesem tej formacji jest m.in. znany wielu wilnianom Jan Rychner, warszawski poeta i prozaik, autor wielu edycji literackich, którego korzenie pochodzą z Wilna.

Pod nieobecność z powodu śmierci śp. Aleksandra Nawrockiego, pomysłodawcy i głównego organizatora Festiwalu Poezji Słowiańskiej, zorganizował i kierował imprezą wspólnie z córkami Zmarłego – Dorotą Mazowiecką i Anetą Nawrocką – Łabędą, Jan Rychner.

Miłym akcentem festiwalowym, a szczególnie podczas gali, która odbyła się w Domu Polonii, na Krakowskim Przedmieściu, były popisy Aliny Małachowskiej – wokalistki, kompozytorki i poetki pochodzącej z podwileńskich terenów, natomiast obecnie mieszkanki Warszawy. Prezentując Wilno pani Alina kreatywnie wykonała kilka piosenek przez siebie skomponowanych, a niektóre z utworów brzmiały do jej własnych tekstów.

Swoje wiersze zaprezentowała także dorastająca, literacko uzdolniona, córka Aliny Małachowskiej – Magdalena.

W gronie zaproszonych na imprezę festiwalową była również niżej podpisana poetka z Wilna.

„Poezja dzisiaj” – miniantologia współczesnych prac poetyckich

Okienko Liryczne

Pragnąc zapoznać się i być na bieżąco z twórczością poetów polskich jak też i międzynarodowych, w tym poetów z Wileńszczyzny piszących wiersze w języku polskim, warto sięgnąć po cyklicznie okazujące się egzemplarze pisma „Poezja dzisiaj”, które się ukazuje w Warszawie i dociera do Czytelników w wielu zakątkach świata.

Przeglądanie i zapoznanie się z treścią tego pisma daje możliwość zapoznania się ze współczesnymi twórcami strof poetyckich napisanych w dobie obecnej w języku polskim, jak też z twórczością autorów zagranicznych – międzynarodowych oraz utalentowanych literacko osób przebywających tymczasowo na emigracji.

Na łamach „Poezji dzisiaj” w każdym numerze, bez wyjątku, Czytelnik znajduje wielowachlarzowy kalejdoskop literacko-poetycki wielu znanych i rozpoznawalnych autorów, jak też początkujących literatów, którzy chętnie korzystają z możliwości zaprezentowania swoich najnowszych utworów nadsyłając je w celu publikacji do redakcji pisma.

W 2009 roku „Poezja dzisiaj” otrzymała nagrodę od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Od 1998 do 2022 roku redaktorem naczelnym oraz wydawcą pisma był śp. Aleksander Nawrocki, poeta, pisarz, tłumacz i główny organizator ważnych dla kultury międzynarodowych literacko-muzycznych imprez: Światowego Dnia Poezji UNESCO oraz Festiwalu Poezji Słowiańskiej. Nie wolno pominąć również faktu, że w urzeczywistnianiu prac organizatorskich jak i redakcyjnych aktywnie uczestniczyła śp. Barbara Nawrocka z domu Jurkowska, poetka, fotograf, a prywatnie jego małżonka.

Ostatnio ukazał się 153. numer pisma, który poświęcony jest pamięci Aleksandra Nawrockiego – redaktora naczelnego „Poezji dzisiaj”.

Opracowania wyżej wspomnianego numeru dokonali: Jan Rychner, poeta i pisarz oraz córki Barbary i Aleksandra Nawrockich: Aneta Nawrocka- Łabęda i Dorota Mazowiecka.

Aleksander Nawrocki – poeta, pisarz, tłumacz, organizator, gorliwy promotor poezji i literatury polskiej

Okienko Liryczne
Aleksander Nawrocki – poeta, pisarz, tłumacz, organizator, gorliwy promotor poezji i literatury polskiej

Aleksander Nawrocki urodził się w 1940 roku, zmarł w wieku 82 lat, w bieżącym roku (2022 r.), zostawiając w spadku dla polskiego literackiego środowiska pismo „Poezja dzisiaj”, Światowy Dzień Poezji w Polsce i na Wileńszczyźnie oraz Festiwal Poezji Słowiańskiej.

Poeta, pisarz, tłumacz, organizator i pomysłodawca wielu imprez literacko-muzycznych jest znany w Polsce, w wielu krajach za granicą, w tym na Litwie, na Wileńszczyźnie.

Aleksander Nawrocki był absolwentem filologii polskiej, węgierskiej i etnografii na Uniwersytecie Warszawskim. Studia pogłębiał również za granicą.

Jako pierwszy w świecie w 1967 r. obronił pracę magisterską o poezji Czesława Miłosza, a jako poeta debiutował w 1965 r. w tygodniku „Kultura”.

W 1966 r. wydał zbiorek wierszy pt. „Rdzawe owoce” i zdobył uznanie u krytyków.

Jest autorem 15 zbiorów wierszy oraz 2 tomów opowiadań, powieści o swoich przeżyciach pt. „Cień jego anioła”. Wydał książkę o szamanizmie syberyjskim oraz książkę reportażową o powstaniu węgierskim w 1956 r. pt.: „Jak zamordowano Imre Nagya”. A jako tłumacz przekładał m.in. poezję słowiańską, węgierską i fińską na język polski.

W 1992 roku został właścicielem Wydawnictwa Książkowego IbiS, a w 1998 – redaktorem naczelnym pisma „Poezja dzisiaj”. Pismo obecnie trafia do bibliotek 20 państw poza granicami Polski.

Śp. Aleksander Nawrocki znany jest także jako autor i wydawca 3-tomowego, 1800-stronicowego dzieła literackiego „Poezja Polska – Antologia Tysiąclecia”, w której zamieszczono twórczość 275 poetów, w tym z Wileńszczyzny.

W 2000 roku zapoczątkował i został głównym organizatorem Światowych Dni Poezji pod patronatem Polskiego Komitetu ds. UNESCO.

W 2000 roku  Aleksander Nawrocki otrzymał od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Złoty Krzyż Zasługi.

Z inicjatywy śp. Nawrockiego w 2008 roku zaistniał w Warszawie Międzynarodowy Festiwal Poezji Słowiańskiej, celem którego jest promowanie literatury narodów słowiańskich.

Za twórczość własną oraz za upowszechnianie poezji słowiańskiej w tymże roku, 2008, Aleksandrowi Nawrockiemu przyznano Międzynarodową Nagrodę Poetów, ale jest to tylko jedna z wielu nagród, którymi w ciągu życia honorowano zmarłego w br. poetę, pisarza, gorliwego organizatora, redaktora naczelnego i wydawcę pisma „Poezja dzisiaj”.

W 2009 roku za wydawanie „Poezji dzisiaj”, w której ukazywała się i dotychczas się ukazuje twórczość literacka znakomitych poetów, wydawców, eseistów i tłumaczy z różnych zakątków świata, w tym przebywających na emigracji Polaków, o wielkim dorobku literackim oraz nietuzinkowych zasługach w upowszechnianiu polskiej literatury za granicą, Aleksander Nawrocki został nagrodzony przez ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Kolejne lata działalności twórczej i organizacyjnej przyniosły Aleksandrowi Nawrockiemu jeszcze wiele odznaczeń i nagród nadawanych przez prezydentów, ministerstwa i organizacje kulturalne w różnych krajach świata.

Eugenia Adamkiewicz i jej najpiękniejsza ludzka potrzeba – zrozumienie świata

Okienko Liryczne

Twórczość poetycka Eugenii Adamkiewicz, urodzonej w 1916 r. w miejscowości Kulwie, w powiecie kowieńskim, to samoistnie płynące z głębi serca wiersze-refleksje, które pisała w języku ojczystym – polskim. W mowie, której ją nauczyła matka, bo matka przekazała twórczyni umiejętność pisania i czytania po polsku.

W tamte już odległe czasy pani Eugenia ukończyła cztery oddziały szkoły litewskiej w Kulwiach, następnie sześć oddziałów szkoły w Datnowie, po ukończeniu tych szkół był jeszcze kurs rolniczy, po ukończeniu którego w 1930 roku zamieszkała w miejscowości Urniaże. Tej miejscowości poświęciła wiele swoich wierszy.

W ciągu całego życia pani Eugenia Adamkiewicz nieustannie, bezinteresownie i nie na pokaz walczyła o polskość, polski pacierz i polski śpiew, jak też w języku ojczystym w ciągu całego życia pisała wiersze. Nie licząc się z szybko upływającym czasem, według słów samej autorki, „wędrowała każdego dnia z trudną codziennością ku Polsce”, z modlitwą i nadziejami.

W 2006 roku Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Białymstoku wydał tomik jej wierszy pod tytułem „ Wiersze znad Datnówki”.Wyboru wierszy dokonał oraz notą opatrzył Jan Leończyk, poeta, prozaik, tłumacz i publicysta – wieloletni Dyrektor Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Białymstoku, a później Książnicy Podlaskiej im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku. Niestety już nie żyjący, 23 listopada 2021 roku, po długiej i wyczerpującej chorobie, odszedł do Pana.

W nocie zamiast wstępu Jan Leończyk zamieścił fragment ze swego „Zapiśnika”, w którym opisuje spotkanie z „Ciocią Gienią”, czyli Eugenią Adamkiewicz, niezwykłą, pełną werwy, mimo solidnego wieku, oraz życzliwości do ludzi Osobą.

Andrzej Zujewicz i jego muzyczne fascynacje

Okienko Liryczne
Andrzej Zujewicz i jego muzyczne fascynacje

Andrzej Zujewicz jest wilnianinem, absolwentem Konserwatorium im. Tałłata-Kelpszy oraz Litewskiej Akademii Muzyki i Teatru, muzykiem dążącym do perfekcji, komponujący i wykonujący własne utwory, jak też słynne kompozycje muzyczne wielu innych, a często zagranicznych, znanych autorów.

Muzyk urodził się w Wilnie, jednakże wraz z rodzicami jakiś czas mieszkał też w rejonie olickim w miejscowości Santaika. Później zaś były Ejszyszki w rejonie solecznickim, gdzie ukończył naraz dwie szkoły – Ejszyską Szkołę Średnią oraz Ejszyską Szkołę Muzyczną. W szkole muzycznej uczył się gry na fortepianie. Jednakże zauroczony grą na gitarze ejszyskich Romów, zmienił obrany wcześniej kierunek muzyczny, a ściślej instrument – fortepian na gitarę akustyczną.

Po ukończeniu Szkoły Muzycznej w Ejszyszkach ukończył Konserwatorium im. Tałłata Kelpszy w Wilnie, a następnie Litewską Akademię Muzyki i Teatru, gdzie kontynuował oswajanie techniki gry i możliwości dźwiękowych ulubionego, strunowego instrumentu aż został wytrawnym gitarzystą wirtuozem.

Będąc studentem trzeciego roku na wyższej szkole muzycznej zaciekawił się również jazzem. W dniu dzisiejszym ten styl muzyczny zajmuje w repertuarze koncertowym Andrzeja Zujewicza także sporo miejsca.

Poza muzyką ciekawi go także poezja. W br. artysta wziął udział w Festiwalu Muzyki i Poezji „Lira Syrokomli” w Borejkowszczyźnie, oczarowując publiczność nietuzinkowym artyzmem.

W najbliższym czasie muzyk planuje zaprezentować swoje zdolności artystyczne przed publicznością w Domu Kultury Polskiej w Wilnie.

Wspomnienia o śp. Jelenie Garliauskienė, niemenczyńskiej poetce, poszukującej raju na Ziemi

Okienko Liryczne

Śp. Jelena Garliauskienė z domu Aleksandrowicz, poetka i fotograf-amator, wieloletni pedagog w Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie w rejonie wileńskim, urodziła się i wychowała nieopodal Solecznik we wsi Czużekompie (Čiužiakampis) w rejonie solecznickim. Natomiast swoje dojrzałe, chociaż bardzo krótkie lata życia spędziła w mieście Niemenczyn.

Wiersze pisała w języku polskim oraz w języku litewskim, pięknie radząc sobie w każdym z nich. Uczestniczyła w wielu imprezach literackich, w tym w ramach obchodów Światowego Dnia Poezji na Wileńszczyźnie pod patronatem UNESCO jak i w międzynarodowych projektach realizowanych w celu promowania lokalnej twórczości literackiej.

W swoim biogramie, który zamieściła poetka w debiutanckim zbiorku pt. „Jausmų gėlė” – „Kwiat uczuć”, wydanym w 2005 roku przy wsparciu finansowym Starostwa miasta Niemenczyn oraz Związków Zawodowych Pracowników Oświaty, m.in. napisała: „Kolebką mego dzieciństwa jest wieś Czużekompie w rejonie solecznickim. Byłam tam ukochanym dzieckiem przez swoich rodziców, dziadków, ciotek, wujków, sąsiadów i nauczycieli…

…Jestem szczęśliwa, gdyż cieszę się każdą chwilą życia i chcę ją uwiecznić w wierszu albo na zdjęciu.

Piszę, fotografuję…

Inną kolebką mego życia jest miasto Niemenczyn w rejonie wileńskim. Kocham ten zakątek Litwy za barwy losu, które dają mi natchnienie do twórczości…

…Najszczęśliwszy dzień – narodziny syna.

Wydanie tej książeczki również jest dla mnie bardzo znaczącym wydarzeniem.

Największymi marzeniami są – napisanie dużo wierszy i doczekanie się wnucząt”.

W 2008 roku ukazał się kolejny, napisany w języku litewskim tomik pt. „Ties Nemenčia” – „W stronę Nemenczy”. Swój drugi tomik Jelena Garliauskienė zadedykowała 1000-leciu nazewnictwa Litwy. W zbiorku poza wierszami oraz zdjęciami autorka zamieszcza odręcznie napisaną notatkę, kontynuując fakty z własnego życiorysu w taki sposób, jakby reasumując dotychczasowe własne osiągnięcia i pragnienia:

„W mieście nad Niemenczą mieszkam od 1977 roku. Pracuję nauczycielką języka litewskiego w Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie.

Dwa zamiłowania – poezja i fotografia – niczym skrzydła podnoszą mnie, abym mogła więcej ogarnąć dobroci, serdeczności, miłości… Przecież tego i szukam całe życie, szukam raju na ziemi…”.

Najczęściej źródłem natchnienia do twórczości Jeleny Garlaiuskienė były uczucia i przyroda.

Kilka wierszy Jeleny Garliauskienė zostały zamieszczone w trójjęzycznej antologii „Susitikimai- Sustreczy-Spotkania”.

Natomiast sześć lat temu, w dwa lata po śmierci poetki staraniami grona kolegów i koleżanek z pracy oraz syna Waldemara Garliauskisa, został wydany tomik jej wierszy napisanych w języku polskim pt.: „ Szukam raju na Ziemi”.

O nieodżałowanej, przedwcześnie zmarłej poetce, poza krewnymi i bliskimi, dotychczas pamięta Gimnazjum im. Konstantego Parczewskiego w Niemenczynie, w którym jako nauczycielka języka litewskiego przepracowała kilka dziesięcioleci. W Gimnazjum odbywają się wieczorki literackie, podczas których recytowane są wiersze poetki, są wyeksponowane fotografie jej autorstwa, jest także nakręcony filmik upamiętniający życie oraz twórczość utalentowanej autorki.

Wiaczesław Zienkiewicz – bard wileński, tłumacz i historyk

Okienko Liryczne
Wiaczesław Zienkiewicz – bard wileński, tłumacz i historyk

Wiaczesław Zienkiewicz urodził się i mieszka w rejonie wileńskim. Jest nauczycielem historii w Gimnazjum w Rukojniach oraz w Szkole Podstawowej w Szumsku. Jednakże już od szeregu lat pisze wiersze.

W 2018 roku ukazał się jego debiutancki tomik pt. „Wśród kwiatów zimnych gwiazd”. Autor uwielbia pracę ze słowem, a jako historyk z zawodu, ostatnio swoją twórczość ukierunkowuje w stronę dziejów historycznych, które miały miejsce na Wileńszczyźnie i w jej okolicach. Należy oczekiwać, że wkrótce ukażą się kolejne zbiorki poetyckie tego autora.

Twórczość Zienkiewicza już została załączona do treści kilku antologii, w tym wydanej w Mrągowie, w Polsce.

W wolnym czasie fotografuje i układa krzyżówki. Krzyżówki zwykle są zamieszczane na łamach pism rosyjskojęzycznych, ukazujących się na Litwie.

Przed kilkoma laty Wiaczesław Zienkiewicz odkrył w sobie zdolność do przekładania wierszy, jak też prozy, z języka litewskiego, białoruskiego i rosyjskiego na język polski. Ponadto lubi śpiewać i gra na gitarze akustycznej, jednakże, obecnie z powodu przyczyn zdrowotnych coraz rzadziej popisuje się zdolnościami muzycznymi przed publicznością. Popisy muzykującego poety – barda dotąd zawsze były mile widziane na świętach – festiwalach muzyki i słowa.

Józef Szostakowski – perfekcyjny autor współczesnej wileńskiej poezji

Okienko Liryczne
Józef Szostakowski – perfekcyjny autor współczesnej wileńskiej poezji

Józef Szostakowski, wileński poeta, prozaik i naukowiec urodził się 1 lipca 1953 roku w miejscowości Lubieliszki, po litewsku nazwa brzmi: Liubeliškės, w rejonie wileńskim. Po spędzonym w rodzimej miejscowości dzieciństwie wyjechał do Wilna na studia i mieszka w stolicy do dziś.

Jako poeta zadebiutował w roku 1992 tomikiem wierszy „Nie ucz się domu”, a dwa lata później ukazały się kolejne dwa tomiki „Czerwone gile” oraz „Wiersze z listów”.

Jednakże zainteresowania bardzo treściwego i owocnego wileńskiego autora są podzielone między zajęciami literackimi a pracą naukową.

W 2001 roku na Uniwersytecie Warszawskim Józef Szostakowski obronił pracę doktorską na temat prasy polskiej i polskojęzycznej ukazującej się na Litwie, uzyskując stopień doktora nauk humanistycznych.

W latach – 2002 – 2016 pracował jako wykładowca literatury staropolskiej i epoki oświecenia w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym później przemianowanym w Wileński Uniwersytet Pedagogiczny.

Jest autorem wielu prac naukowych oraz naukowo popularnych.

W dorobku niestrudzonego poety, pisarza i naukowca jest wiele nieprzeciętnych pozycji książkowych jak np. przewodnik literacki „Wilno i okolice”, który ukazał się w 2012 roku.

Ponadto kunszt pisarski Józefa Szostakowskiego uzupełniają również edycje wydane prozą, jak np. „Podwileńskie bajanie” – legendy, podania, bajki z okolic Wilna, książka została wydana w 2017 roku.

Po kilku latach, bo w 2020 roku ukazała się książka „Dawne Wilno w tyglu kultur”, którą wileński autor poświęcił pamięci swoich śp. Rodziców.

Jednakże nie jest to całokształt prac, którym poświęca wrażliwy utrwalacz głębszych przeżyć i refleksji połączonych z powstającą na terenach Wileńszczyzny polskojęzyczną literaturą, poeta, prozaik i naukowiec.

Od kilkudziesięciu lat jako redaktor prowadzi stronę literacką „Pegaz”, chociaż, niestety, ostatnie lata „Pegaz” ukazuje się jedynie w wersji internetowej. W „Pegazie” znajdują wiele miejsca debiuty młodych autorów, jak też dojrzalszych twórców wileńskich strof poetyckich.

W 2013 roku znawca literatury solidnie przyczynił się do wydania trójjęzycznej antologii „Susitikimai-Sustreczy-Spotkania”, która powstała w ramach międzynarodowego projektu „Dwa kraje – wspólna kultura i historia”.

Ponadto z inicjatywy i za pośrednictwem tego dokładnego obserwatora życia kulturalnego Wileńszczyzny w 2016 r. światło dzienne ujrzała antologia wierszy młodych twórców pt. „W zakolu Wilii”. wyboru wierszy oraz redakcji zawartej treści dokonał właśnie dr nauk humanistycznych Józef Szostakowski.

Z pewnością nie jest to cały wykaz prac pisarskich jak i naukowych dokonanych przez poetę i naukowca dra Józefa Szostakowskiego.

Konstatacją tego faktu jest ukazanie się w br. zbiorku wierszy pt. „Muszla pełna morza”, w którym poeta w bardzo delikatny, łagodny i współczesny sposób pisze o rzeczach bardzo ważnych w życiu każdego człowieka. Są nimi: narodziny, miłość i śmierć.

Poetyckie uniesienia i dorobek twórczy Władysławy Kursevičienė z domu Orszewskiej

Okienko Liryczne
Poetyckie uniesienia i dorobek twórczy Władysławy Kursevičienė z domu Orszewskiej

Władysława Kursevičienė z domu Orszewska, poetka, prozaik i tłumacz z zawodu jest pedagogiem.

Urodziła się we wsi Uliczeły, w rejonie szyrwinckim. Po ukończeniu Wileńskiej Szkoły Pedagogicznej została skierowana do pracy w  Dowgirdziszkach, miejscowości znajdującej się w rejonie trockim. Pracowała tu jako pedagog, a następnie jako dyrektor Dowgirdziskiej Szkoły Dziewięcioletniej aż do czasu przejścia na emeryturę. Jednakże mimo tego, że praca pedagogiczna oraz stanowisko kierownika placówki edukacyjnej pochłaniy wiele czasu i energii, udawało się pani Władysławie odnaleźć także czas na własną twórczość.

Poetka pisze wiersze oraz prozę w języku polskim i w języku litewskim.

Autorka jest członkinią Klubu Literackiego „Strėva” w Elektrenai oraz międzynarodowej gildii Związku Litewskich Pisarzy Niezależnych.

Dotychczas wydała cztery zbiorki poetyckie. W 2010 r. ukazał się tomik w języku polskim „Ścieżka przez życie” i w 2021 r. ukazała się kolejna edycja, tym razem w dwujęzycznej, polsko-litewskiej, wersji pt. „Przez pryzmat czasu” – „Pro laiko prizmę”. Natomiast najnowszy zbiorek poprzedziły inne wydania. W 2013 roku autorka wydała tomik – „Manęs minioje neieškokite” („Nie szukajcie mnie w tłumie”) oraz w 2019 tomik – „Po visatos kupolu” („Pod kopułą wszechświata”). Oba tomiki są napisane w języku litewskim.

Ponadto wiersze pani Władysławy ukazały się także w kilku antologiach, w tym wydanej w Słupsku w 2020 roku pt. „Wykroję sobie kawałek nieba”. Niektóre wiersze wywodzącej się z rejonu szyrwinckiego, a obecnie mieszkającej w rejonie trockim autorki, zostały piosenkami. M.in. autorką muzyki do słów pani Władysławy jest rodzona siostra poetki – Stefania Tomaszun, wieloletnia kierowniczka zespołu działającego w rejonie szyrwinckim „Czerwone Maki”.

W dobie obecnej całokształt dorobku literackiego Władysławy Kursevičienė stanowią również książki wspomnieniowe – „Daugirdiškės” oraz „Byliśmy. Jesteśmy. Będziemy”.

Bynajmniej, nie jest to całość prac połączonych z literaturą autorstwa Władysławy Kursevičienė. Autorka poezji i prozy słynie również jako tłumacz. Przekłada polską i rosyjską poezję na język litewski oraz litewską i rosyjską na język polski. Dotychczas przetłumaczyła z języka litewskiego na polski tomik poetycki „Wieczny krąg” i książkę aforyzmów „Sztrychy” litewskiego autora Jonasa Laurinavičiusa. Natomiast z języka polskiego na litewski przełożyła książkę wspomnieniową Janiny Szumskiej-Wojdyło pt. „Opowieść rodzinna”.