Twórczość poetycka Eugenii Adamkiewicz, urodzonej w 1916 r. w miejscowości Kulwie, w powiecie kowieńskim, to samoistnie płynące z głębi serca wiersze-refleksje, które pisała w języku ojczystym – polskim. W mowie, której ją nauczyła matka, bo matka przekazała twórczyni umiejętność pisania i czytania po polsku.
W tamte już odległe czasy pani Eugenia ukończyła cztery oddziały szkoły litewskiej w Kulwiach, następnie sześć oddziałów szkoły w Datnowie, po ukończeniu tych szkół był jeszcze kurs rolniczy, po ukończeniu którego w 1930 roku zamieszkała w miejscowości Urniaże. Tej miejscowości poświęciła wiele swoich wierszy.
W ciągu całego życia pani Eugenia Adamkiewicz nieustannie, bezinteresownie i nie na pokaz walczyła o polskość, polski pacierz i polski śpiew, jak też w języku ojczystym w ciągu całego życia pisała wiersze. Nie licząc się z szybko upływającym czasem, według słów samej autorki, „wędrowała każdego dnia z trudną codziennością ku Polsce”, z modlitwą i nadziejami.
W 2006 roku Podlaski Oddział Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Białymstoku wydał tomik jej wierszy pod tytułem „ Wiersze znad Datnówki”.Wyboru wierszy dokonał oraz notą opatrzył Jan Leończyk, poeta, prozaik, tłumacz i publicysta – wieloletni Dyrektor Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Białymstoku, a później Książnicy Podlaskiej im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku. Niestety już nie żyjący, 23 listopada 2021 roku, po długiej i wyczerpującej chorobie, odszedł do Pana.
W nocie zamiast wstępu Jan Leończyk zamieścił fragment ze swego „Zapiśnika”, w którym opisuje spotkanie z „Ciocią Gienią”, czyli Eugenią Adamkiewicz, niezwykłą, pełną werwy, mimo solidnego wieku, oraz życzliwości do ludzi Osobą.